Gülüşlerim çalındı anne
Yüreğime gem vuruldu deli çağında
Korkular esir aldı sokaklarımı
Çaresizlik ellerimde zincir
Gözlerim kan rengine alıştı
Aşımda suyumda elimde kan var anne
Dilimde bitmez hasretler
Babam nerde anne?
Abim, kardeşim, kardeşlerim
Garip gelip garip kalanlar nerde?
Ne garip anne, ne garip!
Utanç kime pay?
Ben açken tok yatana mı?
Ben yetimken
Anne baba diye sevinene mi?
Sen ölüme gönderirken çiçeğini
Aman evladım diyene mi?
Utanç kaç renktir anne?
Artık bilmiyorum
Bilmiyorum anne bilemiyorum
Nasıl bir perdedir ki gökleri karartmış?
Yetmemiş gönülleri karartmış
Utanç olmuş, korku olmuş, zulüm olmuş
Ve bize pay olmuş anne
Oysa biz,
Yenilgi bilmeyen zaferlerin varisleriydik
Şimdi ne oldu bize?
Niçin uyanmıyor rahmani öfkemiz?
Nasıl düşman kesildik birbirimize?
Nasıl bihaber olduk birbirimizden?
Nasıl da dost olduk ateşe?
“Ey insanlar! Kendinizi ve ailenizi cehennem ateşinden koruyun!”
Nasıl da anlamadık?
Oy topraklar başımıza!
Nasıl uyanmadık
Bu gaflet uykusundan
Namus-u Ekber çiğnenirken,
KUDÜS kan ağlarken
Hicaplar hangi yüzleri örtsün?
Zul olsun... Yazıklar olsun!
Ve selam olsun!
“Ebi ya ebi” diyen küçük kıza
Şeyh Yasin’e, Yahya Ayyaş’a
Avuçlarında KUDÜS’ü tutan çocuğa
Sapanıyla namus koruyana
Sözüyle cehennem söndüren
Dil sahiplerine
Ölene ve ölümü bekleyene
Sabra’ya, Şatilla’ya
Utancı renk renk taşıyana nispet
İzzeti yedi rengiyle yaşayanlara
Ve taşa
Ve sapana
Ve utanca boyun eğmeyene
Selam olsun!
“Şüphesiz Allah nurunu tamamlayacaktır
Kâfirler istemese de.”