Adındı

Adındı

Oysaki ibadetimin en kutsal mabediydi kalbin.

Ve adın; herkesten uzak, en gizli penahım

Vurgun yemişsem

Ve yenilmişsem kapısında hayatın,

İsminin kalasına çarptığımdandır.

Bilseydi bir kez adını

Dünyaları sırtında taşıyan dev

Ne depremler olurdu bilir misin?

Her hecesine şihablarla yarışırım.

Uçar gönlümde vahşi bir kartal

En aşılmaz zirvelere

Ve göğsümün örsünde şekillenir

Bedenimi daraltan kafes

Vurur, vurur da kor haline

Alıp verdiğim her nefes

Söyle

Nasıl yaşamalıyım bu sahrada

Hangi serapları görmeliyim

Vurmalı mıyım, vurulmalı mıyım?

Yani gelmeli miyim peşinden

Yoksa oturmalı mıyım olduğum yerde

Ve beklemeli miyim bir tufan,

Ruhumu ezip geçen bu zulme

Rüzgârlar eserken senden yana,

Döküyor yapraklarını

Adınla yeşeren ağaçlar

Şimdi

Çöktüğünden beri zamanın kalbine

Bu hoyrat, bu azgın, bu uğursuz acı

Suda balıklar

Karada insanlar yaşamayı unuttu.

Gökte yağmur yağmayı

Yerde nehirler akmayı unuttu.

Kalp unuttu damarlara kan vermeyi

Ve kesilince

Hayatın

Atardamarı

Fışkıran

 Adındı